Karkóweczka i... półeczka (z cyklu Before & After). No i knedle!

Uznałam, że muszę ograniczyć posty hurtowe. Dlatego dziś wyłącznie o półeczce. No i karkóweczce... no, knedle też muszę koniecznie już teraz :D Czyli "krótko i na temat" w blogowaniu całkiem mi nie wychodzi :)

Jakiś czas temu pisałam o porządkach po "kochanych" sąsiadach i znaleziskach piwnicowych. Była wśród nich półeczka, żaden antyk, ale stara i fajna. I oczywiście wysmarowana na grubo musztardowo żółtą farbą; by the way, tak mnie zastanawia czasem: dlaczego to już kolejna rzecz w takim kolorze? Każda z innego źródła, a wszystkie jakby jeden "artysta" malował... taki popularny kolor to był? Bo wydaje mi się, że jednak łatwiej kiedyś było o białą olejną niż kolorową... ale może się mylę, tego aspektu poprzedniej epoki moja pamięć nie obejmuje :)

W każdym razie półeczka została po długich bojach z oporną farbą opalona, oszlifowana i zrobiła się bardziej do ludzi podobna... Po oświetleniu widać, ze w środku zimy ją obrabiałam :)

Następnie została wytarta z pyłu i pomalowana farbą do drewna, rzecz jasna w kolorze off-white.

I zawisła w kąciku szumnie zwanym przedpokojem, bo okazała się mieć idealny rozmiar - właśnie takiej półeczki szukałam dla tamtego miejsca :) Takie niespodzianki bardzo lubię - gdy jakąś rzecz sobie zaplanuję, wymarzę, a zaraz potem - przypadkiem, kiedy wcale jej nie szukam - wpadam na nią niechcący... i w dodatku najczęściej za grosik, albo tak jak tu - za darmo! A jak specjalnie szukam - to najczęściej długo nic nie znajduję, co odpowiada mi w stu procentach :)

Półeczka już trochę wisi, a ciągle mnie cieszy :) Często zmieniają się na niej dekoracje. I wraz z lustrem nad którym wisi, jest pierwszą rzeczą, jaką widzi każdy wchodzący do nas - i we dwójkę chyba całkiem nieźle charakteryzują wszystko co będzie można zobaczyć dalej :) Ale przedpokoju dziś w całości nie pokażę, bo jest taki malutki, że muszę dobrze się zastanowić, jak mam mu zrobić zdjęcia (zwłaszcza aparatem, który w zasadzie już nie działa ;)... a mam tam coś jeszcze do pokazania, coś co bardzo lubię! A nawet kilka cosiów :)

Dziś będzie za to jeszcze karkóweczka, jak w tytule... weekendowaliśmy się dwa tygodnie temu na łonie natury i na obiadek zapodałam karkówkę z grilla. Dla wielu z Was to żaden wyczyn, a dla mnie tak - pierwszy raz robiłam sama coś takiego, a w kupowaniu i marynowaniu mięska zaprawiona nie jestem, bo jeść mogę w zasadzie tylko drób i ryby... ale aromaty grillowe tak lubię, że wolę odchorować te pyszności niż nie zjeść :)) W każdym razie musiałam improwizować i zaufać intuicji w przygotowaniach... A karkóweczka wyszła pyszna, rozpływająca się w ustach i wywołała powszechny zachwyt :)

Karkówka z grilla

marynata:

• musztarda - np. sarepska
• musztarda francuska z gorczycą (mniej niż zwykłej - mniej więcej o połowę)
• miód (ok. 1 łyżeczki na 2 łyżki musztardy)
• odrobina oleju
• kilka ząbków czosnku roztartych na pastę z odrobiną soli
• przyprawy - pieprz trójkolorowy, wędzona oraz słodka papryka, rozmaryn, płatki chili i inne wedle smaku
• sól

1. Przyprawy utłuc w moździerzu, karkówkę lekko rozbić, natrzeć pastą czosnkową i posypać sola oraz mieszanka przypraw.
2. Wymieszać musztardy, miód i olej, nałożyć na kawałki karkówki i zostawić na noc w lodówce.
Roboty tyle co nic, a jakie to było pyszne...

Dziś było już bezmięśnie - za to tradycyjnie :) Z czym kojarzy Wam się sierpień? Mi z długim wieczornym siedzeniem na pomoście... i z knedlami ze śliwkami! Była taka książka "Wakacje z duchami" - nigdy nie cierpiałam książek o przygodach "młodzieży", więc zachwyciła mnie w dzieciństwie średnio. Ale była tam jedna scena, którą ciągle pamiętam, bo bardzo trafiała w mój kulinarny gust :) Bohaterowie w taki właśnie jak dziś ciepły i piękny wieczór zostali uraczeni knedlami... z gęstą kwaśną śmietaną... i jedli je na dworze, w ogrodzie (o ile dobrze pamiętam :) Ależ wtedy chciałam się znaleźć na ich miejscu :D

U mnie ciasto mało tradycyjne, bo serowe, a nie ziemniaczane. Bardzo je lubię, bo jest delikatne i cudnie pasuje do śliwek.. przepis podawała Bajaderka na Cinie - oryginalnie były z morelami, ale ja za nimi nie przepadam. Ale śliwki - mniam, mniam :) Trzeba jeść póki są! Zdjęcie takie sobie, ale mój aparat nie pozwala obecnie zaszaleć... a poza tym nie zdążyłam cyknąć ciekawszej fotki, bo zaraz znikły :D

Knedle serowe ze śliwkami

Składniki:

• kostka sera (250g) - wolę przynajmniej półtłusty
• 1 jajko
• 3/4 - 1 szkl. mąki
• 2 łyzki roztopionego masła
• szczypta soli
• ok. 10 dojrzałych śliwek
• cukier do posypania śliwek

1. Ser wymieszać dokładnie z jajkiem i solą, stopniowo dodawać mąkę, na końcu dodać masło. Schłodzić - minimum dwie godziny, można przez noc. Ale ja najczęściej robię je bez planowania, dlatego zamiast do lodówki wkładam do zamrażarki na dość krótko :)
2. Śliwki umyć, rozkroić na połówki, wyjąć pestkę i posypać cukrem.
3. Z ciasta odrywać małe kawałki, rozpłaszczać na placuszki i formować knedelki wokół połówek śliwek. Gotowe układać na omączonej desce.
4. Wkładać po kilka knedli do gotującej się osolonej wody, od chwili wypłynięcia gotować ok. 8 minut (większe knedle minutkę dłużej).
5. Podawać klasycznie z gęstą śmietaną albo z bułeczką tartą i cukrem. Mniam!

Pozdrawiam,
ushii