Okruchy przeszłości - My Vintage Treasures

Śmiesznie się złożyło, w tym samym czasie miałyśmy z Lavande identyczny pomysł na posta :) A ponieważ ubiegła mnie nieco bo chciałam najpierw pochwalić się swoimi wypiekami - dołączam do jej zabawy :) A zatem...

Z woreczkami to jest śmieszna sprawa, niby są praktyczne, ale u mnie spełniają rolę głównie estetyczną, mam je do macania i się zachwycania :) Bo ja tak naprawdę to nie bardzo mam co do nich chować, jako ze jestem anty-chomikiem i drobnicy akuratnej do takiego chowania u mnie bardzo mało :D Ale są takie drobiazgi, których moje maniackie pozbywanie się rzeczy niepotrzebnych nie dotyczy... maleńkie okruszki przeszłości, nielicznie ocalałe fragmenty dnia codziennego poprzednich pokoleń obu naszych rodzin...

Na samym prawie początku bloga opowiadałam jak nieziemsko mi się poszczęściło, bo po różnych perypetiach dostaliśmy cudne kredensy i inne mebelki od siostry M. (o tutaj :) Ale niestety te wspaniałości nadal czekają na mnie na przechowaniu u dziadka, a ja czekam na swój wymarzony dom (z wielkim ogrodem ofkors :), żeby je do niego wstawić, bo aż tak pojemne to nasze poddasze to nie jest :( A u nas stoi jedynie mój ukochany stół z krzesłami od cioci M. i zaledwie kilka mniejszych starych sprzętów - kilka krzesełek, półeczek czy stoliczek - i tyle, na więcej miejsca nie ma :( A w pamiątkach mniejszego kalibru jest jeszcze gorzej... Prawie nic się nie ostało z rodzinnych zasobów. Dlatego też każdy drobiazg jaki do mnie trafia sprawia mi ogromną radość :) Od czasu do czasu pokazuję tu niektóre z nich, dzieląc się z Wami moją radością. I dziś także o tych naszych kilku okruszkach chciałam opowiedzieć.

Przede wszystkim całkiem niedawno trafiła do nas cukiernica należąca do Babci M. Wzdycham do niej od dawna, ale jest dla Babci M. ważną pamiątką po jej Mamie i nawet nie śmiałam o nią prosić. Jednak cukiernica została nam wypożyczona i cieszy jak na razie moje oczy - no i mam nadzieję, że kiedyś będzie nasza :) Nie jest w idealnym stanie, ale właśnie taka mi się bardzo podoba, nie wygląda jak gadżet z Desy, ma charakter i duszę, widać na niej upływ czasu, ślady niezliczonych dotknięć... Szkoda tylko, ze nie udało mi się uchwycić jakie ma ładne zdobienie wieczka :(

Drugą pamiątką jest lampka, którą już kilka razy pokazywałam. Należała do drugiej Babci M. i ją uwielbiam, zwłaszcza od czasu gdy nieco upiększyłam jej klosz. Niestety kiedyś M. chciał mi pomóc i próbował ją wyczyścić :D W efekcie musiałam ją całą troszkę wypolerować, bo zrobił mi na niej błyszczącą plamę. Ale nadal jest cudna.No i malutka, a ja mam fisia na punkcie małych lampek :)

Po tej samej Babci mamy jeszcze jedną pamiątkę. Wachlarz. Bardzo skromniutki, zwykły drewniany wachlarz, ale... Ktoś miał fantastyczny pomysł - są na nim wpisy różnych osób, na każdym skrzydełku kogoś innego. Taki nietypowy pamiętnik :) Nie wiemy, czy są to np. wpisy kolegów szkolnych, czy tez innych osób, nikt tego nie pamięta niestety, a Babci już zapytać nie można... Kiedy go oglądam, czasem zastanawiam się - co się z tymi wszystkimi ludźmi stało? Jak wielu z nich przeżyło wojnę, gdzie mieszkali? Wpisywali się z pewnością ludzie młodzi (wiem na podstawie dat) - jakie mieli wtedy marzenia, plany na przyszłość? Jak wiele z nich udało się zrealizować? Niesamowicie mi się podoba ten wachlarz, chociaż czeka go wymiana tasiemki, bo ktoś ją wcześniej już próbował wymieniać i nie bardzo mu to wyszło. Ale co dalej? Tu niestety poległam. Lampkę, czy puzderko wkomponować we wnętrze łatwo, ale wachlarz? No nie umiem... Nie lubię takich rozłożonych wachlarzy zawieszonych na ścianie, kojarzą mi się z pewną ścianą zawieszoną w ten sposób tandetnymi pseudo-orientalnymi wachlarzami. No i to troszkę zbyt banalne i oczywiste jak dla mnie. Ale innego rozwiązania wymyślić nie mogę - może Wy mi coś podpowiecie? Problem dla mnie tym trudniejszy, że mam jeszcze jeden wachlarz - japońską pamiątkę M. i nie wiem czy eksponować oba, czy nie...

Jakiś czas temu trafiła też do nas malutka buteleczka, służyła do przechowywania octu. Szkoda, że nie jest ciut większa, byłaby cudnym wazonikiem :) Bo ja różne octy smakowe to w trochę większych pojemnościach użytkuję. Butelusia pięknie wpasowała mi się w kuchni, z której jakiś czas temu zniknęły czerwone dzbanki i na razie robi za tzw. durnostojkę, co u nas rzadko się zdarza.

Nie pokazywałam dotąd jeszcze jednego przedmiotu, dziwnego siteczka, którego przeznaczenia nikt nie pamięta, ani skąd się wziął, czy był to element jakiejś większej całości; znalazłam go robiąc porządki w rzeczach Babci. Raczej nie jest ogromnie zabytkowy, taki zwykły staruszek... ale jakoś wyjątkowo mi się podoba :)

Pozdrawiam,
ushii