Foto-pstryczki moje...

Pisałam już nie raz, że niestety niewiele mam drobiazgów i pamiątek rodzinnych... Tym smutniejsza jest dla mnie świadomość, że jakiś przedmiot w domu był, bo go pamiętam - a teraz nie można go odnaleźć i nie wiadomo jak i kiedy zaginął. Tak właśnie rzecz się miała z bardzo starym aparatem fotograficznym mojej Babci. Wyglądał niesamowicie i ogromnie żałuję, że nie może teraz zdobić moich czterech kątów... bardzo chciałabym go odzyskać...

Na szczęście mam za to aparat, którym moja Mama z pasją uwieczniała całe moje dzieciństwo i nasze wędrówki po świecie :) A potem odprawiała cuda i czary - bo dla małego dziecka było to jak magia - i wywoływała filmy, robiła odbitki... Piękne, czarno-białe fotografie. Być może dlatego o wiele bardziej lubię takie właśnie zdjęcia od kolorowych. Dziś, gdy biorę go do ręki, lubię tak jak kiedyś - wdychać zapach skóry futerału, przestawiać na nim różne wajchy i pokrętełka by usłyszeć te charakterystyczne dźwięki. Żal tylko, że nie mam własnej ciemni, bym i ja mogła odprawiać takie same czary...

Dlaczego właśnie teraz o tym piszę? Bo chociaż Święta nie wyglądały wcale tak jak sobie planowałam, był to bardzo miły czas, pełen radości i cudownych niespodzianek :) A największą z nich był prezent znaleziony pod choinką! Nie mogę się nim wprost nacieszyć i chociaż robienie zdjęć nie jest ciągle jeszcze prostą dla mnie sprawą - muszę się swoją radością podzielić :))

Oto nasze nowe cudeńko:

Już nie mogę się doczekać by zacząć z nim szaleć - i nareszcie mój wysłużony Olympus przejdzie na emeryturę :) Ale na razie jeszcze pewnie kilka fotek moim staruszkiem zrobionych zobaczycie, bo łatwiej go jedną ręką obsłużyć, a już stęskniłam się za blogowaniem :))

Wybaczcie że rzadko ostatnio komentuję, ale postaram się to stopniowo nadrabiać :)

Pozdrawiam ciepło w Nowym Roku,

ushii